DZIURA W DURSZTYNIE

Największa jaskinia Pienin Spiskich nazywana także Jaskinią w Dziurawej Skale oraz Jaskinią za Piekiełkiem. Jej długość wynosi 70m, a głębokość - 17,5m. Powstała w białych wapieniach krynoidowych należących do wapienia ze smolegowej jednostki czorsztyńskiej na skutek grawitacyjnego rozszerzenia szczeliny tektonicznej, do której przebiegu nawiązuje swym rozwinięciem.

Otwór wejściowy jaskini ma formę studzienki, za którą znajduje się korytarz wstępny zakończony przewieszonym uskokiem prowadzącym do niżej położonych partii. Wejście do najniższych części jaskini prowadzi zaś przez wąski korytarzyk mający na odcinku ok. 2m charakter zacisku. Poniżej opada on 2,5m progiem. Na ścianach jaskini nie widać śladów korozyjnego działania wody, jednak obecność polew naciekowych świadczy o rozpuszczaniu przez nią skał. Występują w niej nacieki z kożuchowej odmiany mleka wapiennego oraz niewielkiej miąższości twarde polewy naciekowe. Namulisko pod otworem jest humusowe, głębiej - gliniaste, jednak dno jaskini pokrywa głównie gruz wapienny. Niższe jej partie charakteryzują się wysoką wilgocią, a miejscami zalega cienka warstwa lepkiego błota.

Ściany studzienki wejściowej pokrywają glony, porosty oraz mchy (Eurhynchium pulchellum, Fissidens dubius, Plagiomnium rostratum, Thamnobryum alopecurum), a partie wstępne licznie zamieszkują pająki Meta menardi. Zaobserwowano w niej także nietoperze z rodziny mroczkowatych.