SNOZKA

Nieczynny kamieniołom andezytów zlokalizowany w zboczu Góry Wżar (Wdżar). Andezyt to skała magmowa wylewna z rodziny diorytów. Ma strukturę porfirową; teksturę zbitą, bezładną. Prakryształami są amfibole, pirokseny oraz skalenie. Cechą charakterystyczną andezytu jest cios termiczny.

Krzyżuje się tu kilkanaście stromo zapadających żył (dajek) andezytowych. Powstały one w różnym czasie, wskutek czego skały różnią się cechami petrograficznymi. Wyróżnić więc można dwie generacje: starszą (andezyt skaleniowo-amfibolowy, magnetytowy i amfibolitowo-augitowy) oraz młodszą (andezyt amfibolowo-augitowy). Dajki intrudowały w środkowym miocenie w skały wieku jurajskiego, kredowego i trzeciorzędowego. Ognisko magmowe znajdowało się na znacznej głębokości i magma dostawała się na powierzchnię systemem spękań antykliny utworzonej we fliszu magurskim. W północnej części Góry Wżar żyły andezytu występują w piaskowcach magurskich, a w części południowej w utworach serii szczawnickiej.

W centralnej części Góry Wżar utworzyła się brekcja tektoniczna, w którą intrudowała magma andezytowa generacji młodszej. Są to świeże niezwietrzałe skały niegdyś eksploatowane. Magma andezytowa starszej generacji jest bardzo zwietrzała (wietrzenie kuliste) i rozsypliwa; cios jest w niej słabiej widoczny. Za to w generacji młodszej wyraźnie widać 3 systemy płaszczyzn ciosowych mniej więcej prostopadłych do siebie. Jest to głównie cios termiczny, który został wytworzony w czasie szybkiego schładzania wylewającej się magmy andezytowej.

U wejścia do kamieniołomu występuje kontakt intruzji andezytowej z przeobrażonym fliszem. Nastąpiło tu metamorficzne odbarwienie piaskowców o spoiwie wapnistym, które stały się twardsze, natomiast łupki zostały zmetamorfizowane. Jest to doskonały przykład metamorfizmu kontaktowego.